آن اندازه كه از افسانه ها برمي آيد، كوروش از كشورگشاياني بوده است كه بيش از هر كشورگشاي ديگر او را دوست مي داشته اند، و پايه هاي سلطنت خود را بر بخشندگي و خوي نيكو قرار داده بود . دشمنان وي از نرمي و گذشت او آگاه بودند، و به همين جهت در جنگ با كوروش مانند كسي نبودند كه با نيروي نوميدي مي جنگد و مي داند چاره اي نيست جز اينكه بكشد يا خودكشته شود . يكي از اركان سياست و حكومت و ي آن بود كه، براي ملل و اقوام مختلفي كه اجزاي امپراطوري او را تشكيل مي دادند، به آزادي عقيدة ديني و عبادت معتقد بود؛ اين خود مي رساند كه بر اصل اول حكومت كردن بر مردم آگاهي داشت و مي دانست كه دين از دولت نيرومندتر است . به همين جهت است كه وي هرگز شهرها را غ ارت نمي كرد و معابد را ويران نمي ساخت، بلكه نسبت به خدايان ملل مغلوب به چشم احترام مي نگريست و براي نگاهداري پرستشگاهها و آرامگاههاي خدايان، از خود، كمك مالي نيز مي كرد . حتي مردم بابل، كه در برابر اوسخت ايستادگي كرده بودند، در آن هنگام كه احترام وي را نس بت به معابد و خدايان خويش ديدند،بگرمي برگرد او جمع شدند و مقدم او را پذيرفتند . هر وقت سرزميني را مي گشود كه جهانگشاي ديگري پيش از وي به آنجا نرفته بود، با كمال تقوا و ورع، قربانيهايي به خدايان محل تقديم مي كرد؛مانند ناپلئون، همة اديان را قبول داشت و ميان آنها فرقي نمي گذاشت؛ و با مرحمتي بيش از ناپلئون بهتكريم همة خدايان مي پرداخت.